Wiesław Przygoda

Formy realizacji preferencyjnej opcji na rzecz ubogich w parafii
[Methods of Implementing the preferential Option for the Poor in the Parish]

Artykuł popularnonaukowy w czasopiśmie

Czasopismo: Currenda (ISSN: 0239-2291)
Rok wydania: 2006
Tom: 156
Numer czasopisma: 1
Strony od-do: 134-146
Streszczenie: Parafia jest strukturą Kościoła najbliższą człowiekowi. W gruncie rzeczy poprzez parafię większość chrześcijan poznaje, czym w istocie jest Kościół. Dzięki parafii Kościół staje się widzialnym znakiem zbawienia i narzędziem uświęcenia dla wspólnoty ludzi, zjednoczonych wokół ołtarza słowa Bożego i ołtarza Eucharystii oraz przenikniętych mocą Ducha Świętego, który jest sprawcą wiary i miłości. Wspólnota kościelna w życiu parafii znajduje najbardziej bezpośredni i widzialny wyraz. Parafia stanowi jedno z podstawowych środowisk życia chrześcijańskiego i dlatego powinna być wspólnotą ludzi wzajemnie się miłujących. Sobór Watykański II wezwał pasterzy Kościoła do szczególnej troski wychowawczej zmierzającej do tego, żeby wierni „żyli i działali we wspólnocie miłości” (DB 16). Działalność charytatywna jest wyjątkowo miarodajnym kryterium żywotności wszelkich wspólnot eklezjalnych, a szczególnie parafii, w której Kościół urzeczywistnia się w sposób bezpośredni i realny. Realizacja posługi charytatywnej w parafii może mieć charakter spontaniczny lub zorganizowany. Działalność spontaniczna jest realizowana w kręgach rodzinno-sąsiedzkich. Duszpasterze są zobowiązani natomiast do stałej troski o wychowanie parafian do miłości czynnej. W celu rozwijania działalności zorganizowanej potrzebny jest dobrze przygotowany zespół charytatywny. Jego inicjatywy mogą i powinny wspierać inne grupy i zespoły apostolskie istniejące w parafii. Wspólnota parafialna jest zobowiązana pomóc w zaspokojeniu podstawowych potrzeb egzystencjalnych wszystkim swoim członkom. W tym celu może rozwijać okazjonalne lub stałe akcje zbierania żywności i innych darów materialnych, by przekazywać je następnie potrzebującym. Parafia może też organizować świetlice środowiskowe dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, ochronki i przedszkola, ośrodki kolonijne, kluby seniora, poradnie itp. W miarę możliwości parafia powinna być też otwarta na niesienie pomocy poza swoimi granicami, odpowiadając na apele Caritas diecezjalnej lub Caritas Polskiej. Wspólnota parafialna musi być otwarta na świadczenie pomocy pozamaterialnej. Często mówiąc o biedzie, mamy na uwadze niedostatki materialne, a tymczasem nędza ma różne wcielenia. Biedni są ci, którzy przeżywają egzystencjalne załamanie, depresję, lęk przed innymi, nieporadni życiowo, nie potrafiący dochodzić swoich praw. Biedni są także ludzie chorzy i niepełnosprawni, zniewoleni nałogiem alkoholizmu lub narkomanii. Biedni są ludzie przeżywający kryzysy małżeńskie i rodzinne, cierpiący na wewnętrzną pustkę, dezintegrację i samotność. Życie ujawnia wciąż nowe przejawy nędzy duchowej, psychicznej i społecznej.
Słowa kluczowe: caritas, parafia, ubóstwo



Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Wiesław Przygoda",
title = "Formy realizacji preferencyjnej opcji na rzecz ubogich w parafii",
journal = "Currenda",
year = "2006",
number = "1",
pages = "134-146"
}

Cytowanie w formacie APA:
Przygoda, W. (2006). Formy realizacji preferencyjnej opcji na rzecz ubogich w parafii. Currenda, 1, 134-146.