Napriamki pastoralnogo bogoslovia w Katolickij Cerkvi pislia II Vatikanskogo Soboru
[Study of Pastoral Theology in the Catholic Church after Vatican II]
Artykuł nierecenzowany w czasopiśmieCzasopismo: Listki Duchovno-Pastoralnogo Viddilu (Lviv) Współautorzy: Ryszard Kamiński
Rok wydania: 2003
Numer czasopisma: 3
Strony od-do: 3-14
Streszczenie: Teologia pastoralna istniała zawsze w Kościele, chociaż podobnie jak inne dziedziny teologii przez wiele wieków nie była wyodrębnioną dyscypliną. Od początku chrześcijaństwa wpleciona była w całokształt nauk teologicznych i wykładano ją wraz z teologią dogmatyczną, moralną, prawem kanonicznym, ascetyką i mistyką. Wyodrębnienie teologii pastoralnej nastąpiło w latach 1752-1777 na uniwersytetach monarchii austro-węgierskiej. Od tej pory rozwijały się różne kierunki, koncepcje i ujęcia tej dyscypliny teologicznej. Decydujący wpływ na współczesne kierunki teologii pastoralnej w Kościele katolickim miał Sobór Watykański II, który wskazał Kościołowi nowe perspektywy i zadania w świecie współczesnym, a teologom nowy styl i metodę prowadzenia refleksji teologicznopastoralnej. Soborowe spojrzenie na tajemnicę Kościoła oraz na miejsce Ludu Bożego w świecie współczesnym ukształtowało nową świadomość eklezjalną przede wszystkim wśród teologów, ale także wśród chrześcijan świeckich. Zaowocowało to ożywioną refleksją na temat praktycznej działalności Kościoła. Drugim czynnikiem wywierającym wpływ na rozwój współczesnej teologii pastoralnej były wielokierunkowe przeobrażenia w świecie, dokonujące się z niespotykaną dotąd dynamiką zwłaszcza od zakończenia II wojny światowej. Zachodzące zmiany w mentalności i stylu życia wielu społeczeństw pokazały, że Kościół zmuszony jest realizować swoją misję w coraz trudniejszych warunkach. To wymagało coraz dokładniejszych analiz dokonujących się przemian społecznych z jednej strony oraz poszukiwania adekwatnych do potrzeb wiernych żyjących w coraz bardziej zsekularyzowanym świecie form działalności duszpasterskiej. Toteż ta sytuacja stała się czynnikiem stymulującym rozwój refleksji teologicznopastoralnej. Przybliżenie głównych kierunków albo nurtów współczesnej teologii pastoralnej ma głęboki sens nie tylko ze względów dydaktycznych, ale również czysto naukowych, gdyż może zainspirować nowe środowiska naukowe do kontynuacji poszukiwań rozwiązania współczesnych problemów duszpasterskich, przy wykorzystaniu bogatego dorobku klasyków refleksji teologicznopastoralnej. Do głównych kierunków uprawiania teologii pastoralnej w Kościele katolickim po Vaticanum II należy zaliczyć ujęcie eklezjologiczne, prakseologiczne, antropocentryczne i społeczno-polityczne teologii pastoralnej.
Słowa kluczowe: teologia pastoralna
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Wiesław Przygoda and Ryszard Kamiński",
title = "Napriamki pastoralnogo bogoslovia w Katolickij Cerkvi pislia II Vatikanskogo Soboru",
journal = "Listki Duchovno-Pastoralnogo Viddilu (Lviv)",
year = "2003",
number = "3",
pages = "3-14"
}
Cytowanie w formacie APA:
Przygoda, W. and Ryszard Kamiński(2003). Napriamki pastoralnogo bogoslovia w Katolickij Cerkvi pislia II Vatikanskogo Soboru. Listki Duchovno-Pastoralnogo Viddilu (Lviv), 3, 3-14.