Zasady dobrej turystyki
[Principles of good tourism]
Książka naukowa recenzowanaMiejsce: Lublin
Rok wydania: 2019
Streszczenie: Chrześcijańska etyka w turystyce koncentruje się na pozamaterialnych wartościach turystyki. Taką wartością jest nade wszystko człowiek, i to człowiek postrzegany integralnie; człowiek jako osoba, która – na mocy faktu stworzenia i odkupienia – posiada swoją przyrodzoną, niezbywalną, niestopniowalną, nieredukowalną godność; jest zarazem istotą cielesno-duchową, indywiduum i istotą społeczną, człowiekiem w wymiarze naturalnym i „nowym stworzeniem”, żyjącym w czasie, który już należy do wieczności, mężczyzną bądź kobietą, istotą otwartą na Boga. Dobrą turystyką jest zatem ta, w której i poprzez którą człowiek rozumiany integralnie staje się bardziej człowiekiem, wzrasta duchowo i fizycznie, doskonali swoje relacje ze światem, z innymi ludźmi, a nade wszystko z Bogiem. Na człowieka więc, a nie na rzeczy, musi być ukierunkowane wszelkie działanie, w tym także cała sfera turystyki. Człowiekiem nigdy nie wolno się posługiwać jak rzeczą. Człowiek nie może dać się podporządkować ani sam się podporządkować rzeczom, stosunkom ekonomicznym, produkcji, wytworom. Etyka w turystyce ukierunkowana jest na kształtowanie postaw moralnych turystów, przedstawicieli branży turystycznej oraz ludności terenów recepcyjnych. Dobry turysta to turysta odpowiedzialny za siebie, za odwiedzane środowisko oraz za innych ludzi (innych turystów, mieszkańców terenów przyjmujących). Sprawdzianem tego na ile turystyka jest dobra, jest to, czy służy ona samorealizacji turysty (wewnętrznej integracji wszystkich sfer: fizycznej, psychicznej i duchowej), czy jest wyrazem szacunku do natury i kultury odwiedzanego miejsca oraz czy pogłębia już istniejące i buduje nowe relacje międzyludzkie oparte na miłości, solidarności, wzajemnym szacunku. Dobry turysta ma zawsze poczucie, że jest gościem terenów odwiedzanych. Szanuje sprawiedliwe miejscowe prawo, normy zwyczajowe i tradycje. To pozwala mu zachować właściwą postawę mimo różnic, jakie odkrywa w porównaniu z własną kulturą, religią. Dobra turystyka wymaga także dobrej organizacji branży turystycznej, co oznacza oparcie jej na zasadach moralnych, a przede wszystkim na sprawiedliwości, prawdomówności, rzetelnej informacji, zdrowej konkurencji, uczciwości w konstruowaniu umów, profesjonalizmie. Jeszcze ważniejsze są postawy pracowników branży wobec turystów, wobec miejsc odwiedzanych, a także wobec siebie nawzajem. Fundamentalną postawą moralną pracowników biur podróży, sprzedawców bądź pośredników w sprzedaży usług turystycznych, przewoźników, pilotów wycieczek, przewodników, instruktorów, rezydentów, hotelarzy, restauratorów, touroperatorów, animatorów powinien być duch służby. Atmosferę dobrej turystyki tworzą także tubylcy. Ich fundamentalną postawą powinna być gościnność wyrażająca się w różnych formach szacunku, grzeczności, życzliwości, uprzejmości, gotowości pomocy, udzielenia informacji i serdeczności okazywanej gościom, w przyjęciu ich i towarzyszeniu w poszukiwaniu odpoczynku, piękna i spokoju. Otwartość miejscowej ludności każe im przybliżać turyście swoje dziedzictwo kulturowe. Do tego potrzebna jest jednak identyfikacja z własną kulturą. Turysta nie może być postrzegany przez miejscową ludność wyłącznie przez pryzmat posiadanych pieniędzy. Dobra turystyka może przyczynić się do wytworzenia wspólnoty między turystami, ale także między tubylcami. Istnieje także turystyka zła. Zła turystyka jest nastawiona wyłącznie na zysk, na zaspokojenie przeciętnych gustów. Źle zorganizowana i źle przeżywana może mieć negatywny wpływ nie tylko na lokalną przyrodę i kulturę, ale także na samego turystę oraz na życie społeczne mieszkańców.
Słowa kluczowe: turytyka, etyka w turystyce, turystyka i moralność
Cytowanie w formacie Bibtex:
@book{1,
author = "Tadeusz Zadykowicz",
title = "Zasady dobrej turystyki",
year = "2019",
}
Cytowanie w formacie APA:
Zadykowicz, T. (2019). Zasady dobrej turystyki. Lublin: