Duszpasterstwo niewidomych i słabowidzących w Polsce. Studium teologicznopastoralne
[The ministry of the blind and the partially sighted people in Poland. A study in the pastoral theology]

Książka naukowa recenzowana

Miejsce: Lublin
Rok wydania: 2011
Streszczenie: Duszpasterstwo osób z uszkodzonym wzrokiem opiera się na podstawach biblijnych i teologicznych. Afirmuje ono godność osoby niewidomej i słabowidzące, wskazuje na jej miejsce i posłannictwo we wspólnocie Kościoła i w świecie. Z Objawienia duszpasterstwo czerpie zasady i prawa takich ludzi w rodzinie i społeczeństwie. Zasady te głosi ono wszystkim ludziom: sprawnym i niepełnosprawnym. Również z Objawienia duszpasterstwo niewidomych i słabowidzących bierze cele i zasady swego działania. Zasadniczym jego celem jest realizacja procesu zbawczego w środowisku ludzi z uszkodzonym wzrokiem. Realizowany jest on przez pomoc niewidomym, słabowidzącym i ich najbliższym w odkrywaniu godności osoby niepełnosprawnej, zbawczej wartości cierpienia, wskazanie ich własnego miejsca w Kościele i społeczeństwie. Formy i metody pracy duszpasterstwa niewidomych i słabowidzących w Polsce zostały wypracowane przez wiele lat jego działalności. Wynikają one z przesłanek teologicznych i uwzględniają kontekst życiowy tych osób. Duszpasterstwo dostosowane jest do stopnia uszkodzenia wzroku uczestników, wieku i dodatkowych obciążeń. Duszpasterze uwzględniają indywidualne potrzeby osób z uszkodzonym wzrokiem i środowiska potrzeby tych niepełnosprawnych. Duszpasterstwo niewidomych i słabowidzących w Polsce najbardziej rozwinięte jest na płaszczyźnie diecezjalnej. Niemal we wszystkich diecezjach mianowani są diecezjalni duszpasterze lub referenci duszpasterstwa niewidomych. W niektórych diecezjach pomagają im klerycy, osoby konsekrowane i świeckie. Duszpasterze prowadzą systematyczne spotkania duszpasterskie, na które przybywają osoby z uszkodzonym wzrokiem wraz z przewodnikami. W okresie Bożego Narodzenia i Wielkanocy odbywają się spotkania okolicznościowe. Organizowane są pielgrzymki, rekolekcje i dni skupienia dla uczestników. Niewidomym i słabowidzącym głoszone jest słowo Boże, uczestniczą oni w liturgii eucharystycznej, przystępują do sakramentu pokuty i pojednania, biorą udział w nabożeństwach ludu chrześcijańskiego. Niepełnosprawni uczestnicy duszpasterstwa modlą się za siebie nawzajem i za ludzi widzących. Przeprowadzone badania wskazują, że duszpasterstwo niewidomych i słabowidzących w Polsce powinno być nadal rozwijane. Należy przede wszystkim ożywić je we wspólnotach parafialnych, w których te osoby żyją. Na płaszczyźnie diecezjalnej konieczne jest objecie duszpasterstwem wszystkich ludzi z uszkodzonym wzrokiem. W istniejących ośrodkach duszpasterskich należy zintensyfikować działalność duszpasterską, wdrażając wszelkie możliwe jego formy. Potrzebna jest również ścisła współpraca między poszczególnymi duszpasterzami diecezjalnymi a krajowym duszpasterzem niewidomych. Powinni oni wspólnie organizować więcej inicjatyw skierowanych do osób z uszkodzonym wzrokiem. Diecezjalni duszpasterze niewidomych powinni szerzej włączać się w prace Krajowego Duszpasterstwa Niewidomych oraz pogłębiać swoją formację do pracy z ludźmi z uszkodzonym wzrokiem.
Słowa kluczowe: niewidomi, niewidomy, słabowidzący, duszpasterstwo niewidomych, duszpasterstwo nadzwyczajne, duszpasterstwo


Cytowanie w formacie Bibtex:
@book{1,
author = "Dariusz Lipiec",
title = "Duszpasterstwo niewidomych i słabowidzących w Polsce. Studium teologicznopastoralne",
year = "2011",
}

Cytowanie w formacie APA:
Lipiec, D. (2011). Duszpasterstwo niewidomych i słabowidzących w Polsce. Studium teologicznopastoralne. Lublin: