Służba Boża kamedułów polskich. Tradycje życia pustelniczego w świetle potrydenckiej liturgii rzymskiej (1605-1963)
[The Work of God of the Polish Camaldolese. The Traditions of Eremitic Life in the Light of the Post-Tridentine Roman Liturgy (1605-1963)]
Książka naukowa recenzowanaMiejsce: Lublin
Rok wydania: 2012
Streszczenie: Przedłożona praca zajmuje się prezentacją Służby Bożej kamedułów po Soborze Trydenckim w eremach istniejących na dawnych ziemiach Polski. Kongregacja Kamedułów Pustelników z Góry Koronnej została założona przez Pawła Giustinianiego i zatwierdzona przez papieża Klemensa VII w 1528 r. Od XVII w. zakładano eremy w Polsce, które wkrótce stały się centrami życia pustelniczego. Pierwszą fundacją był erem na Bielanach w Krakowie (1605- do dzisiaj), a po nim założono klasztory w następujących miejscach: Rytwiany (1617-1819; 1925), Bielany w Warszawie (1641-1902), Bieniszew (1663-1819; 1937-1940; 1945-do dzisiaj), Pożajść (1664-1831), Wigry (1667-1796), Szaniec Kielecki (1738-1745) i Milatyn (1722-1819). Historia tych klasztorów była wpisana w burzliwe dzieje Polski od XVII do XX w., dlatego obecnie życie pustelnicze prowadzone jest w eremie w Krakowie oraz w Bieniszewie koło Konina. Celem rozprawy była prezentacja sprawowanej Służby Bożej w eremach kamedulskich na dawnych terenach Polski z uwzględnieniem własnych tradycji w świetle potrydenckiej reformy liturgicznej. Jednym z najważniejszych zadań było rozważanie treści teologicznych własnych obrzędów. Dotyczy ona okresu od fundacji pierwszego eremu na Bielanach w Krakowie (1605) do ukazania się Konstytucji o świętej liturgii Sacrosanctum Concilium II Soboru Watykańskiego (1963). Ważne pojęcie Służba Boża – Opus Dei w życiu benedyktyńskim stało się kluczem do prezentacji powyższego tematu. Dotyczyła ona nie tylko udzielania sakramentów i sakramentaliów, Officium Divinum i innych obowiązujących modlitw, ale także indywidualnych pobożnych praktyk. Kameduli żyjący w duchu św. Romualda w XI w. łączyli dwa charyzmaty cenobityczny – mniszy i pustelniczy. Sprawowanie Służby Bożej w duchu św. Benedykta ukazuje przenikanie się tych elementów i znalazło swój wyraz we własnych księgach liturgicznych i prawie zakonnym. Służba Boża w eremach kamedulskich nadawała rytm codziennemu życiu. Stanowiła ona rzeczywistość wzajemnie przenikających się tradycji kamedulskich, benedyktyńskich i rzymskich z uwzględnieniem elementów, które były charakterystyczne dla Polski, wspólnot cenobitycznych i ówczesnych pustelniczych. Służba Boża w eremach kamedulskich nadawała rytm codziennemu życiu. W centrum znajdowała się Eucharystia i Officium Divinum, ale nieustanna chwalba Boża przenikała codzienne zajęcia, prace i ćwiczenia duchowe. Każdy dzień i każda noc były podzielone, aby w określonych momentach oddawać cześć Panu. Zgodnie z myślą reguły św. Benedykta eremy kamedulskie stawały się szkołą służby Pańskiej.
Słowa kluczowe: kameduli, liturgia rzymska po Soborze Trydenckim, życie eremickie, sakramenty, sakramentalia, Officium Divinum, modlitwa wspólnotowa i indywidualna
Cytowanie w formacie Bibtex:
@book{1,
author = "Waldemar Pałęcki",
title = "Służba Boża kamedułów polskich. Tradycje życia pustelniczego w świetle potrydenckiej liturgii rzymskiej (1605-1963)",
year = "2012",
}
Cytowanie w formacie APA:
Pałęcki, W. (2012). Służba Boża kamedułów polskich. Tradycje życia pustelniczego w świetle potrydenckiej liturgii rzymskiej (1605-1963). Lublin: