Chrystologia starotestamentowa w ujęciu Corpus Paulinum i Listu do Hebrajczyków
[Old Testament Christology According to the Corpus Paulinum and the Letter to the Hebrews]
Książka naukowa recenzowanaMiejsce: Lublin
Rok wydania: 2019
Streszczenie: Wiedza o Chrystusie opiera się na kolejności zdarzeń lub zjawisk w czasie, a więc na chronologii, dotyczącej oczekiwanego Mesjasza w czasie Starego Przymierza, na Jego działalności i dokonaniu dzieła odkupienia w czasie Nowego Przymierza, a następnie na recepcji w czasie aż po dzień dzisiejszy i przyszłe czasy tych wartości, którymi jest On sam, Jego czyny i słowa, jak również obecność Chrystusa w Ciele mistycznym – Kościele (por. Kol 1,24). Kościół pielgrzymuje więc przez wieki z Jezusem Chrystusem, a to Jego wędrowanie w „czasie Kościoła” znaczą „chronologicznie” jubileusze, obchodzone od 1300 r., upamiętniające Tajemnicę Wcielenia i Narodzenia Jezusa Chrystusa, określane jubileuszami zwyczajnymi, w nurcie których obchodzone były i są jubileusze nadzwyczajne. W naszych czasach takim jubileuszem był Wielki Jubileusz Roku 2000, przygotowywany przez Jana Pawła II już „od pierwszego” dnia jego pontyfikatu. Wielki Jubileusz Roku 2000 był „chronologicznym” wyrażeniem i historycznym przeżywaniem Pawłowej chrystologii z uzupełnieniem jej charakteru arcykapłańsko-mesjańskiego przez autora Listu do Hebrajczyków, skoro jego prachrześcijańska maksyma stała się wiodącym wątkiem owej jubileuszowej uroczystości z logo: Christus – heri – hodie – semper. Jubileusz ten miał już swoje chronologiczne przygotowanie w chrystologii kard. Karola Wojtyły, który po wyborze na następcę Piotra (16 X 1978) po niespełna pięciu miesiącach sformułował ją w swojej pierwszej encyklice Odkupiciel człowieka (4 III 1979), rozpoczynającej się od słów: „Odkupiciel człowieka Jezus Chrystus jest ośrodkiem wszechświata i historii”. Gdy zbliżało się trzecie tysiąclecie, Jan Paweł II ogłosił list apostolski Tertio millennio adveniente, tytułując jego pierwszą część stwierdzeniem z Listu do Hebrajczyków: „Jezus Chrystus wczoraj i dziś”. W ten sposób Ojciec Święty nawiązał do listu św. Pawła, a następnie do Listu do Hebrajczyków, wykorzystując ich wypowiedzi: „O Synu współistotnym Ojcu, Bogu z Boga, Paweł apostoł pisze, iż był «Pierworodnym wobec każdego stworzenia» (Kol 1,15). Bóg stwarza świat poprzez Słowo. To Słowo jest odwieczną mądrością, a jako Mądrość jest Myślą, a zarazem istotowym Obrazem Boga, «odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty» (Hbr 1,3)” (TMA 3). W następnych słowach Ojciec Święty ukazał Syna Bożego jako „słowo”, czyli jako osobę będącą Słowem, pisząc: „W Nim wypowiedział Ojciec ostateczne słowo o człowieku i jego dziejach, co wyraża w trafnej syntezie List do Hebrajczyków: «Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna» (1,1-2)” (TMA 5). Jan Paweł II nawiązał do „takiej” ekonomii zbawienia, która była „nastawiona na to, by przygotować i zapowiedzieć nadejście Chrystusa Odkupiciela wszechświata oraz Jego Królestwa mesjańskiego. […] W Chrystusie ta pedagogia osiąga swój cel. Chrystus bowiem nie ogranicza się do przemawiania «w imieniu Boga», jak prorocy, ale jako Bóg-Człowiek przemawia w swoim odwiecznym Słowie, które stało się ciałem” (TMA 6). Taka jest odwieczna prawda o Mesjaszu i owym „przemawianiu” przez Niego, w Nim i Nim samym jako osobą Boską, co wykazuje istotną różnicę w procesie powstawania religii, spośród których religia starotestamentalno-chrześcijańska jest jedyną religią objawioną przez samego Boga, jak to zaznaczył Ojciec Święty: „W Chrystusie religia przestaje być szukaniem Boga «niejako po omacku» (Dz 17,27), a staje się odpowiedzią wiary daną Bogu, który się objawia”. Ma ona początek w tajemnicy odkupieńczego Wcielenia, „jest religią trwania we wnętrzu Boga, uczestniczenia w Jego własnym życiu”. Napisał o tym Paweł: „«Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!» (Ga 4,6)” (TMA 8). Po przytoczeniu tej prawdy, Jan Paweł II ponownie przenosi swoją myśl do Listu do Hebrajczyków i zaznacza: „Człowiek woła tak na podobieństwo Chrystusa, który «z głośnym wołaniem i płaczem» (Hbr 5,7) zwracał się [...]
Cytowanie w formacie Bibtex:
@book{1,
author = "Kazimierz Pierzchała",
title = "Chrystologia starotestamentowa w ujęciu Corpus Paulinum i Listu do Hebrajczyków",
year = "2019",
}
Cytowanie w formacie APA:
Pierzchała, K. (2019). Chrystologia starotestamentowa w ujęciu Corpus Paulinum i Listu do Hebrajczyków. Lublin: