Kritik des Stoizismus in Johann Michael von Loëns "Epicurische Sittenlehre die beste" (1751)
[Critique of Stoicism in the text by J. M. von Loën "Epicurische Sittenlehre die beste" (1751)]
Artykuł naukowy w czasopiśmie recenzowanyCzasopismo: Colloquia Germanica Stetinensia (ISSN: 0867-5791)
Rok wydania: 2019
Tom: 28
Strony od-do: 69-82
Streszczenie: Artykuł jest przyczynkiem do badań nad krytyką stoicyzmu w XVIII wieku. Autorka wskazuje, że tekst Johanna Michaela von Loëna wpisuje się w trend zainicjowany przez Thomasiusa, który został rozwinięty przez Baumgartena i Meiera. Terminologia, jakiej używa von Loën, ewidentnie wykazuje genetyczne związki z terminologią Baumgartena („rauhe Sittenlehre/Tugend”), a krytyczna argumentacja ma związek z argumentacją Meiera, który stoicki postulat tłumienia emocji nazwał pozbawieniem człowieka połowy człowieczeństwa. Von Loën – podobnie jak Meier – jest zwolennikiem koncepcji „całego człowieka” („der ganze Mensch”) i optuje za ideałem harmonii ducha („Gemütsruhe”).
Słowa kluczowe: krytyka stoicyzmu, Johann Michael von Loën, Alexander Gottlieb Baumgarten, Georg Friedrich Meier
DOI: 10.18276/CGS.2019.28-04
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Ewa Grzesiuk",
title = "Kritik des Stoizismus in Johann Michael von Loëns ''Epicurische Sittenlehre die beste'' (1751)",
journal = "Colloquia Germanica Stetinensia",
year = "2019",
pages = "69-82"
}
Cytowanie w formacie APA:
Grzesiuk, E. (2019). Kritik des Stoizismus in Johann Michael von Loëns "Epicurische Sittenlehre die beste" (1751). Colloquia Germanica Stetinensia, 69-82.