Personalistyczny charakter parafii
[Personalistic the character of the parish]
Artykuł naukowy w wydawnictwie zbiorowym recenzowanyMiejsce: Lublin
Rok wydania: 2013
Tytuł publikacji: W trosce o teologię pastoralną i duszpasterstwo : księga pamiątkowa ku czci ks. prof. dra hab. Ryszarda Kamińskiego
Redaktorzy: Wiesław Śmigiel, Marek Fiałkowski
Strony od-do: 253-265
Streszczenie: Parafia jako instytucja i wspólnota jest miejscem zjednoczenia wielu osób. Jednakże same luźne relacje międzyosobowe nie tworzą wspólnoty. Podobnie i sama instytucja byłaby ruiną dla żywego kościoła. Oba te wymiary łączą się i wzajemnie dopełniają w osobie. Osoba człowieka wyrasta ponad każdą instytucję, a wspólnota ma sens, jeśli służy osobie i przyczynia się do jej rozwoju. Prowadzi do komunii z Bogiem i jedności międzyludzkiej. Owo zjednoczenie z Bogiem i z drugim człowiekiem jest dopiero spełnieniem się osoby ludzkiej. A zatem Kościół ukazujący się w wspólnocie parafialnej jest miejscem spełnienia zarówno osoby indywidualnej jak i „osoby wspólnotowej” zakorzenionej w Chrystusie. Bez zjednoczenia z Bogiem i jedności międzyludzkiej ani człowiek ani wspólnota nie mogłyby być sobą. Parafia która prowadzi człowieka i wspólnotę do zjednoczenia z Bogiem umacnia ich byt osobowy i przyczynia się do ich rozwoju i spełnienia. W takim rozumieniu parafia jako ciągle budująca się i odnawiająca wspólnota, wpływa na personalizację człowieka, a przez to sama jest w procesie personalizacji. Można powiedzieć, że parafia jest personotwórcza, ponieważ u samych swych podstaw i strukturze posiada charakter personalistyczny. Ten charakter wyłania się z faktu, że parafia współbytuje w rzeczywistości chrześcijańskiej, która „nie jest jedynie opinią ani zbiorem pustych słów. Chrześcijaństwo to Chrystus! To Osoba, to On Żywy” . Wyłania się również z faktu, że parafia urzeczywistnia i ukazuje Kościół, który jest bytem osobowym, gdzie Głową jest Jezus Chrystus, a drugą częścią tego organizmu jest społeczność osób wierzących. Wreszcie życie i działalność parafii opiera się na osobowej relacji z Bogiem i międzyosobowej relacji we wspólnocie. W ten sposób istnieje osobowa rzeczywistość parafii, a w niej Kościoła. Rzeczywistość która istnieje na wzór osoby, poprzez współegzystencję, współświadomość, współodpowiedzialność, wspólne dążenie i praktykę. Parafia jako „osoba wspólnotowa” to współżycie , współrealizowanie i współkontynuowanie się międzyosobowej rzeczywistości Bosko-ludzkiej, jednych dzięki drugim nawzajem.
Słowa kluczowe: parafia, wspólnota, osoba, społeczność, zbawienie, Kościół, personalizm, humanizm, integracja, dialog, akceptacja
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Piotr Goliszek",
title = "Personalistyczny charakter parafii",
journal = "",
year = "2013",
pages = "253-265"
}
Cytowanie w formacie APA:
Goliszek, P. (2013). Personalistyczny charakter parafii. , 253-265.