Chrystusowi i człowiekowi
[Christ and man]
KsiążkaMiejsce: Lublin
Rok wydania: 2018
Streszczenie: Życie człowieka jest drogą. Już od pierwszego pojawienia się na scenie świata, człowiek kroczy – homo viator, wędrowiec ku nowym horyzontom, poszukujący pokoju, sprawiedliwości, prawdy i miłości. Wychodząc z rąk Stwórcy, człowiek rozpoczyna wędrówkę ku ostatecznemu spełnieniu. Jest „«w drodze» (in statu viae) do ostatecznej doskonałości, którą ma dopiero osiągnąć i do której Bóg go przeznaczył” (KKK 302). Droga jest darem Boga dla ludzkiego życia. Jest ona historią, biegiem ludzkiego życia, przemieszczaniem, pragnieniem dobra i piękna. Droga człowieka może być „ścieżką prawych” (Prz 4, 11), „drogą nieskalaną” (Ps 101, 6), „ścieżką życia” (Ps 16, 11), lub przy błędnym wyborze drogą przewrotnych (por. Prz 8, 13), drogą prowadzącą do zguby (por. Ps 1, 6). Najdoskonalszą Drogą na szlaku historii zbawienia jest Jezus Chrystus, który mówi o sobie „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14, 6). „Jeśli kto chce pójść za Mną (…) niech mnie naśladuje” (Mt 16, 24). Jest to Droga pewna dla człowieka i dla świata. Swoim życiem Chrystus uświęcił „drogę” ludzkiego życia, kiedy z woli Ojca „i za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”. Odtąd jest naszą Drogą do Ojca, jest Drogą do zrozumienia człowieka, Drogą do nas samych (por. KDK 22). Drogą jest również Kościół Jezusa Chrystusa, wędrujący ku „przyszłemu trwałemu miastu” (Hbr 13, 14). Jego Mistyczne Ciało idzie przez historię i świat z radosną nowiną o zbawieniu. Wraz z Kościołem wędrującym w czasie, całe chrześcijaństwo i życie chrześcijan jest „drogą” zbawczą i nadprzyrodzoną. Kościół będąc drogą, jednocześnie idzie drogą Matki Kościoła. Naśladuje drogę Maryi, co oznacza, że przechodzi jednocześnie drogę misterium Chrystusa. I tak każdy z nas jest „człowiekiem drogi”. „Czasami może się wydawać, że to nie Ty idziesz drogą, lecz ona przychodzi do Ciebie i ścieli Ci się pod nogami jak kobierzec do lepszego świata. (…) Bez daru Łaski Drogi ludzkość nie miałaby właściwej i prawdziwej historii, zastygłaby w sobie na zawsze, nie miałaby po czym ani ku czemu iść przez świat” . Powołanie jest więc drogą poznawania Chrystusa. Jest symbolem wędrówki człowieka śladami Odkupiciela . Jest drogą do własnego wnętrza. Jest upodobnieniem do pielgrzymowania Maryi. Jest drogą do świętości przez nawrócenie i przemianę. Wreszcie człowiek (homo peregrinus) na drodze powołania i kontemplacji, wprowadzony w ruch prowadzący do Ojca, sam staje się „drogą” przez nowe życie w Chrystusie i Duchu Świętym, przez nowe ukierunkowanie życia oraz nowe odniesienie do Boga i człowieka. Wezwanie Chrystusa: „Wstańcie, chodźmy” (Mk 14, 42) jest wciąż aktualne. Zatem jak zachęca Jan Paweł II w Novo millennio ineunte: „Idźmy naprzód z nadzieją! (…) Dzisiaj Chrystus, którego kontemplujemy i miłujemy, znów wzywa nas, byśmy wyruszyli w drogę; (…) możemy liczyć na moc tego samego Ducha, który został wylany w dniu Pięćdziesiątnicy, a dzisiaj przynagla nas, abyśmy wyruszyli w dalszą drogę pokrzepieni nadzieją, która «zawieść nie może» (Rz 5, 5).
Słowa kluczowe: człowiek, osoba, ciało, wychowanie, wiara, nadzieja, miłość, rodzina, małżeństwo, personalizm, humanizm, wychowanie, szkoła
Cytowanie w formacie Bibtex:
@book{1,
author = "Piotr Goliszek",
title = "Chrystusowi i człowiekowi",
year = "2018",
}
Cytowanie w formacie APA:
Goliszek, P. (2018). Chrystusowi i człowiekowi. Lublin: