Rozwój duchowy osoby w nauczaniu św. Elżbiety od Trójcy Świętej
[Spiritual Development of the Person in the Teaching of St. Elizabeth of the Holy Trinity]
Książka naukowa recenzowanaMiejsce: Lublin
Rok wydania: 2020
Streszczenie: Niniejsze opracowanie zatytułowane „Rozwój duchowy osoby w nauczaniu św. Elżbiety od Trójcy Świętej” przedstawia opisaną przez Karmelitankę z Dijon (żyjącą w latach 1880-1906) drogę do świętości człowieka usprawiedliwionego, w którym zamieszkuje Trójca Święta. Zagadnienie to, które w doczesnym życiu stanowi niezwykłe Misterium, od pierwszych wieków chrześcijaństwa stanowi przedmiot żywych dyskusji teologicznych. Rozważania spekulatywne znajdują swoje dopełnienie w mistyce. Proces personalizacji człowieka wiąże się ściśle z życiem duchowym, rozumianym jako „życie według Ducha” (zob. Rz 8,9; Ga 5,25), jako uczestniczenie w życiu Boga, jako wspólna egzystencja z Jezusem Chrystusem (współcierpienie z Nim, współumieranie, współzmartwychwstanie). Kresem tego rozwoju jest osiągnięcie zamierzonego przez Stwórcę podobieństwa do Boga – bycie w pełni imago Trinitatis. Zawarta w tej pracy analiza teologiczna koncentruje się nie tyle na chronologicznym przedstawieniu rozwoju doktryny Świętej Karmelitanki, ile na dogmatycznych i teologiczno-duchowych treściach jej przesłania. Opiera się na metodologicznej triadzie – opis, wyjaśnienie i rozumienie – prowadząc ku wyeksponowaniu dynamiki rozwoju człowieka, do ostatecznego jego spełnienia się w Komunii Osób Bożych. W doktrynie Elżbiety można dostrzec swego rodzaju „symetrie” odnoszące się do życia duchowego człowieka: – pre-egzystencja Chrystusa – i powołanie „do egzystencji w Nim” wszystkich osób stworzonych; – odkupieńczy wymiar paschy Chrystusa – i życie paschalne chrześcijanina; – zamieszkanie Chrystusa wraz z całą Trójcą Świętą w człowieku usprawiedliwionym – i zamieszkanie człowieka w Bogu; – „wcielenie” człowieka w Chrystusa (tworzenie mistycznego Jego Ciała, czyli włączenie w Kościół) – i „wcielenie” Chrystusa w człowieka; – Jezus Chrystus jako Komunia będąca pokarmem dla człowieka – i człowiek, który staje się „pokarmem” dla Chrystusa. We wszystkich tych prawdach teologiczno-duchowych Elżbieta wskazała – jako przyczynę, cel, zasadę i sens – Bożą miłość. Nakreślony przez Karmelitankę obraz relacji człowieka z Bogiem ma charakter dynamiczny. Zbawiciel nie jest kimś statycznym, kimś, kto dokonał dzieła odkupienia i jedynie oczekuje właściwej odpowiedzi człowieka. Karmelitanka ukazuje nieustanne zbawcze działania Chrystusa. Dzięki Niemu osoba stworzona osiąga właściwy i pełny swój kształt. Elżbieta opisuje Jezusa Chrystusa wieloma „imionami” i ukazuje, że Syn Boży – wraz z całą Trójcą Świętą – prowadzi człowieka ku pełni egzystencji; modeluje w nim „świat”: – umysłowy – samoświadomościowy, rozumowy; – wolitywny – twórczej pracy, dążenia ku pełnej wolności, właściwych decyzji; – uczuciowy – kształtowania pełnej miłości komunii z Bogiem, z innymi osobami stworzonymi, z całym światem i kosmosem; – moralny – sprawiedliwości; – zachwytu pięknem drugą osobą – pięknem Bożym. Nie można niczego piękniejszego pomyśleć Bóg-człowiek – Jezus Chrystus. Jest On drogą ku Odwiecznej Chwale Ojca, ku Nieskończoności. Osoba ludzka, mając życie od Ducha Świętego (por. Ga 5,25) i będąc z Tym, który jest „Początkiem i końcem” (Ap 21,6), spełnia się ostatecznie w odwiecznej Miłości Ojca – w Miłości, która wiedzie ku Zmartwychwstaniu i Nowemu Pięknu Rzeczywistości.
Słowa kluczowe: rozwój duchowy, osoba, Elżbieta, Trójca Święta
Cytowanie w formacie Bibtex:
@book{1,
author = "Jan Miczyński",
title = "Rozwój duchowy osoby w nauczaniu św. Elżbiety od Trójcy Świętej",
year = "2020",
}
Cytowanie w formacie APA:
Miczyński, J. (2020). Rozwój duchowy osoby w nauczaniu św. Elżbiety od Trójcy Świętej. Lublin: