Recepcja wskazań Soboru Watykańskiego II w posłudze charytatywnej Kościoła w Polsce
[Reception Indications of the Vatican II in the charitable Works of the Church in Poland]
Artykuł nierecenzowany w wydawnictwie zbiorowymMiejsce: Szczecin
Rok wydania: 2006
Tytuł publikacji: Recepcja wskazań Soboru w życiu i działaniu Kościoła w Polsce. Niektóre wyzwania 40 lat po Soborze Watykańskim II (1965-2005)
Redaktorzy: Kazimierz Półtorak
Strony od-do: 91-118
Streszczenie: Czterdzieści lat od zakończenia Soboru Watykańskiego II (1962-1965) stwarza odpowiednią okazję do retrospektywnego spojrzenia na dzieło soborowej odnowy Kościoła. Sobór ten, w przeciwieństwie do soborów wcześniejszych, nie zajął się określeniem nowych dogmatów wiary katolickiej lub wyjaśnieniem błędów dogmatycznych. Określany jest on jako sobór duszpasterski i ekumeniczny, sobór otwarcia dialogu Kościoła ze światem współczesnym, z niekatolickimi wspólnotami chrześcijańskimi, wyznawcami religii niechrześcijańskich oraz ze wszystkimi ludźmi dobrej woli, w tym również z niewierzącymi i ateistami. Pojawiają się głosy, że zmiany uwarunkowań działalności zbawczej Kościoła zachodzą w dzisiejszym świecie tak szybko, że dojrzał już czas do zwołania kolejnego soboru. Zanim jednak obecny papież, lub raczej któryś z jego następców, zdecyduje się na takie posunięcie, warto przeanalizować recepcję wskazań Soboru Watykańskiego II w różnych dziedzinach życia kościelnego. Ponieważ recepcja ta jest zróżnicowana w poszczególnych regionach świata, w miarę dokładna analiza jest możliwa tylko w odniesieniu do konkretnego Kościoła lokalnego. W analizowanej tutaj dziedzinie posługi charytatywnej przedstawione zostaną najpierw istotne wskazania Soboru Watykańskiego II, a następnie ich recepcja w dokumentach II Polskiego Synodu Plenarnego i praktycznej działalności Kościoła w Polsce. Głównym celem Soboru Watykańskiego II było ożywienie wiary chrześcijańskiej w świecie współczesnym, poprzez odnowę Kościoła w wymiarze ad intra i w wymiarze ad extra. Chociaż ojcowie soborowi nie wypracowali nowego modelu posługi charytatywnej Kościoła, to jednak temat caritas chrześcijańskiej przewijał się często w debatach soborowych, co znalazło również odbicie w wielu dokumentach końcowych soboru. Papież Paweł VI, otwierając 29 IX 1963 roku drugą sesję Soboru Watykańskiego II, podkreślił, że dzieło odnowy ma na celu stworzenie „Kościoła miłości” (Ecclesia caritatis). Z perspektywy 40 lat od zakończenia Vaticanum II można powiedzieć, że sobór ten był ważnym krokiem w kierunku tworzenia Kościoła miłości. Wydaje się jednak, że każde pokolenie chrześcijan w wymiarze powszechnym i lokalnym musi podejmować to dzieło wciąż na nowo. Miłość sięga transcendencji samego Boga i nie może być w życiu ziemskim w pełni osiągnięta. Stąd powołaniem Kościoła aż do skończenia świata będzie troska o rozwój miłości swoich członków (ad intra) i wszystkich ludzi dobrej woli (ad extra). Z tego, co zostało wyżej powiedziane o działalności charytatywnej Kościoła w Polsce, można wnioskować, że Kościół w Polsce jest mocno zatroskany o postęp miłości i braterstwa w społeczeństwie.
Słowa kluczowe: caritas, Kościół, Sobór Watykański II
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Wiesław Przygoda",
title = "Recepcja wskazań Soboru Watykańskiego II w posłudze charytatywnej Kościoła w Polsce",
journal = "",
year = "2006",
pages = "91-118"
}
Cytowanie w formacie APA:
Przygoda, W. (2006). Recepcja wskazań Soboru Watykańskiego II w posłudze charytatywnej Kościoła w Polsce. , 91-118.