Posługa charytatywna Kościoła wobec osób niepełnosprawnych
[The Service of the Church's charitable Towards People with Disabilities]
Artykuł naukowy w czasopiśmie recenzowanyCzasopismo: Homo Dei (ISSN: 0208-757X)
Rok wydania: 2004
Tom: 73
Numer czasopisma: 1
Strony od-do: 59-70
Streszczenie: Liczbę osób niepełnosprawnych w Polsce ocenia się na ponad 4 mln. Jeśli uwzględni się członków ich rodzin, to okaże się, że czwarta część społeczeństwa polskiego ma do czynienia z jakimś rodzajem niepełnosprawności w swoim domu. Wśród osób niepełnosprawnych są takie, które wymagają pochylenia się i opieki ze strony innych, ale są również takie, które żyją w świecie, wstępują w związki małżeńskie, pracują zawodowo i całkiem dobrze funkcjonują w społeczeństwie. Zazwyczaj wymienia się 4 kategorie ludzi niepełnosprawnych: głusi i niedosłyszący, niewidomi i niedowidzący, niepełnosprawni ruchowo oraz niepełnosprawni intelektualnie. Osoby niepełnosprawne oczekują od ludzi zdrowych nie tyle litości, co raczej wyrównywania szans, nie tyle opieki, co integracji, nie tyle wyręczania ich z aktywności, co umożliwienia im działania. Największą barierą oddzielającą ludzi zdrowych od niepełnosprawnych jest natomiast lęk, który często powoduje ich bezradność, a co gorsza bezczynność. Chrześcijanie są wezwani nie tylko do pomocy egzystencjalnej osobom niepełnosprawnym, lecz odpowiadają za doprowadzenie ich do Chrystusa (por. Łk 5, 17-26). Chodzi o pomoc w pokonaniu fizycznych barier oraz przeszkód w sferze ducha, które utrudniają spotkanie osób niepełnosprawnych z Chrystusem. Sytuacja egzystencjalna osób niepełnosprawnych w Polsce jest wielkim wyzwaniem dla władz państwowych, samorządowych, ale także dla ludzi Kościoła. Wydaje się, że istnieje w Polsce paląca potrzeba budzenia wrażliwości i aktywności w zakresie integracji społecznej ludzi zdrowych i niepełnosprawnych. Jak świadczą sami niepełnosprawni, największym nieszczęściem człowieka nie jest bowiem niepełnosprawność, lecz bezsprawność, czyli bierność. Postulat ożywienia zaangażowania zarówno ludzi zdrowych, jak i niepełnosprawnych na polu integracji społecznej dotyczy obok innych społeczności także wspólnot kościelnych. Wspólnoty chrześcijańskie muszą odznaczać się wiarygodnością, aby stworzyć ludziom niepełnosprawnym klimat prawdziwej miłości, zrozumienia i rzeczywistego współudziału. Opieka nad ludźmi ułomnymi musi być oczyszczona od wszelkich celów nie związanych z ich dobrem i oczekiwaniami. Tylko braterska, bezinteresowna i solidarna służba wspólnoty może sprawić, że niepełnosprawni poczują się w Kościele jak we własnym i wspólnym domu. Realizacja tego trudnego zadania wymaga dobrze uformowanych duszpasterzy i apostołów świeckich, którzy muszą przyswoić sobie uczucia, jakie Zbawiciel żywił wobec cierpiących, rozbudzając w świecie postawę i przykład miłości, ażeby nie ustało zainteresowanie okazywane braciom mniej obdarowanym.
Słowa kluczowe: działalność charytatywna, niepełnosprawni
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Wiesław Przygoda",
title = "Posługa charytatywna Kościoła wobec osób niepełnosprawnych",
journal = "Homo Dei",
year = "2004",
number = "1",
pages = "59-70"
}
Cytowanie w formacie APA:
Przygoda, W. (2004). Posługa charytatywna Kościoła wobec osób niepełnosprawnych. Homo Dei, 1, 59-70.