Znaczenie posługi charytatywnej Kościoła w świetle Ewangelii i świadectwa starożytności chrześcijańskiej
[The Importance of charitable Service of the Church in the Light of the Gospel and the Witness of christian Antiquity]
Artykuł naukowy w czasopiśmie recenzowanyCzasopismo: Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia (ISSN: 0208-7626)
Rok wydania: 2002
Tom: 9
Strony od-do: 185-200
Streszczenie: Wszelkie działanie Kościoła musi wypływać z jego natury („agere sequitur esse”). Działanie pozbawione podstaw w rzeczywistości, może być dla Kościoła nieczytelne, a nawet szkodliwe. To wzajemne przyporządkowanie natury i działania Kościoła ma swe biblijno-teologiczne uzasadnienie również w zakresie działalności charytatywnej. Działalność charytatywna Kościoła jest kontynuacją i naśladowaniem czynów miłości samego Jezusa. Młody Kościół apostolski był świadomy tego zadania i starał się pomagać ludziom w przezwyciężaniu nędzy materialnej i duchowej. Kościół pomagał ubogim między innymi przez zbieranie i dystrybucję darów materialnych. Wiodącą rolę w tej działalności obok biskupa odgrywali prezbiterzy, diakoni i dniakonise oraz laikat. Wśród innych form pracy charytatywnej Kościoła w starożytności chrześcijańskiej trzeba wymienić opiekę nad niewolnikami i więźniami, pomoc ludziom starym, nieuleczalnie chorym, sierotom i wdowom, a także pielgrzymom i podróżnym. Ważną rolę w rozwoju posługi charytatywnej Kościoła starożytnego odegrały zakony bazylianów i benedyktynów. Miłość bliźniego jest pieczęcią autentycznej miłości samego Boga. Jest ona także podstawowym motywem wszelkich działań w Kościele i drogą kształtowania pełnego życia każdej wspólnoty kościelnej. Podstawowym sposobem urzeczywistniania miłości są różne rodzaje i formy działalności charytatywnej, która istniała w Kościele od początku. Zarówno pierwsi uczniowie Chrystusa, najstarsze gminy chrześcijańskie, jak i wspólnoty eklezjalne w starożytności chrześcijańskiej pojmowały ją jako istotną funkcję Kościoła. Dlatego również dzisiaj nie można jej traktować tylko jako dodatku w szerokiej gamie kościelnych funkcji. Jest ona funkcją podstawową, powszechną i niezbywalną, którą Kościół musi pełnić stale, jeśli chce rozwijać się zgodnie z wolą Założyciela.
Słowa kluczowe: caritas, Kościół, starożytność chrześcijańska
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Wiesław Przygoda",
title = "Znaczenie posługi charytatywnej Kościoła w świetle Ewangelii i świadectwa starożytności chrześcijańskiej",
journal = "Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia",
year = "2002",
pages = "185-200"
}
Cytowanie w formacie APA:
Przygoda, W. (2002). Znaczenie posługi charytatywnej Kościoła w świetle Ewangelii i świadectwa starożytności chrześcijańskiej. Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia, 185-200.