Wiesław Przygoda

Apostolstwo instytutów życia konsekrowanego
[Institutes of Consecrated Life Apostolate]

Rozdział w podręczniku akademickim

Miejsce: Lublin
Rok wydania: 2000
Tytuł publikacji: Teologia pastoralna
Redaktorzy: Ryszard Kamiński
Strony od-do: 383-392
Streszczenie: Obok hierarchii i laikatu istnieje w Kościele wyraźnie wyodrębniona grupa ludzi żyjących w różnorodnych instytutach życia konsekrowanego zatwierdzonych przez Kościół. Wspólne im wszystkim jest dążenie, drogą rad ewangelicznych, do miłości doskonałej. Chociaż w sensie socjologicznym można mówić o jednym stanie zakonnym w obrębie Kościoła, to jednak faktycznie mamy do czynienia ze swoistym pluralizmem życia zakonnego. Pluralizm ten wypływa z jednej strony z różnorodności charyzmatów założycieli instytutów zakonnych, a z drugiej strony z wielkiego zróżnicowania grup ludzkich, dla których życie konsekrowane jest świadectwem realności życia wiecznego. Po Soborze Watykańskim II pojęciem “życie konsekrowane” obejmuje się wszystkie formy życia zakonnego i wspólnotowego, a więc: instytuty oddane całkowicie kontemplacji, instytuty życia monastycznego i konwentualnego, instytuty kleryckie i laickie oddane różnym dziełom apostolskim, a także stowarzyszenia życia apostolskiego oraz instytuty świeckie (KK 43, 46; DZ 7-11). W szerokim sensie do form życia konsekrowanego zalicza się również życie pustelnicze i anachoreckie, a także stan dziewic oraz konsekrowanych wdów i wdowców (VC 7). Stan zakonny, opierający się na profesji rad ewangelicznych (KK 44), należy do życia, świętości i posłannictwa Kościoła. Jak trudno sobie wyobrazić Kościół bez życia konsekrowanego, tak trudno przyjąć możliwość istnienia życia konsekrowanego poza Kościołem. Kościół konstytuuje i organizuje życie konsekrowane, gwarantując jego tożsamość. Profesja zakonna jest pogłębieniem konsekracji chrzcielnej oraz konsekwencją łaski sakramentu bierzmowania (DZ 5; VC 30). Sakramenty inicjacji chrześcijańskiej są źródłem wspólnej godności oraz gwarantują organiczną jedność wspólnoty Kościoła, obejmującej wielorakie powołania, charyzmaty i posługi. Osoby konsekrowane poprzez profesję zobowiązują się do tej formy życia, która wyraża się radykalnym upodobnieniem do “Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego” (VC 31). Życie zakonne jest stanem wewnętrznie przynależnym do Kościoła, a przez to uczestniczącym w jego posłannictwie wobec świata. Osoby konsekrowane są sługami Kościoła posłanymi do świata, aby być dla ludzkości skutecznym znakiem rzeczywistości niebieskiej. Apostolstwo instytutów życia konsekrowanego polega w istocie na dawaniu radykalnego świadectwa o nowym i wiekuistym życiu, zyskanym dzięki odkupieniu Chrystusa oraz o przyszłym zmartwychwstaniu i uczestnictwie w chwale królestwa niebieskiego (KK 44).
Słowa kluczowe: instytuty życia konsekrowanego, apostolstwo