Człowiek w obliczu samotności
[The person in the face of solitude]
Artykuł naukowy w czasopiśmie recenzowanyCzasopismo: Roczniki Teologiczne (ISSN: 2353-7272)
Rok wydania: 2006
Tom: 53
Numer czasopisma: 3
Strony od-do: 123-140
Streszczenie: Człowiek, z natury swojej powołany do życia wspólnotowego, doświadcza niekiedy braku więzi z innymi, poczucia dystansu i obcości wobec innych, a w skrajnych sytuacjach – izolacji, a nawet swoistej „śmierci społecznej”. Samotność taka może mieć różne oblicza. Najczęściej doświadczają jej ludzie starsi, cierpiący, choć dotyka ona także młodych a nawet dzieci. W życiu każdego człowieka jest ona źródłem cierpienia, jedną z wielu jego twarzy i tak jak każde cierpienie stanowi ona wyzwanie o charakterze moralnym. Człowiek jest powołany do tego, by samotność uczynić okazją do zamanifestowania swojej moralnej wielkości i duchowej dojrzałości. Ponieważ samotność, tak jak każde cierpienie, może człowieka udoskonalić, ale może także go upodlić, Kościół wezwany jest do tego, by eliminować negatywne jego skutki oraz wychowywać swoich członków do twórczego jej przeżywania.
Słowa kluczowe: samotność, osamotnienie, cierpienie, starość
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Tadeusz Zadykowicz",
title = "Człowiek w obliczu samotności",
journal = "Roczniki Teologiczne",
year = "2006",
number = "3",
pages = "123-140"
}
Cytowanie w formacie APA:
Zadykowicz, T. (2006). Człowiek w obliczu samotności. Roczniki Teologiczne, 3, 123-140.