Homo spiritualis. Zagadnienie duchowości antropogenicznej
[Homo spiritualis. Issues of anthropogenic spirituality]

Rozdział w recenzowanej książce naukowej

Miejsce: Warszawa
Rok wydania: 2020
Tytuł publikacji: Człowiek, duchowość, wychowanie : impulsy myśli o. Anselma Grüna
Redaktorzy: Anna Fidelus, Jarosław Michalski
Tom: 1
Strony od-do: 50-61
Streszczenie: Współcześnie obserwujemy duże zamieszanie wokół pojęcia „duchowość”. Wynika ono z „powszechnej potrzeby duchowości” (por. NMI 33), która – choć jest pewnego rodzaju modą – korzeniami tkwi w samej ludzkiej naturze. Dobre wyjaśnienie tego zagadnienia można znaleźć w nauczaniu kard. K. Wojtyły. W dziele Osoba i czyn przyszły papież twierdzi, że duchowość jest to wpisana w ontologiczną strukturę ludzkiego bytu zdolność do autotranscendencji. Przejawia się ona w szeroko rozumianej kulturze, a czyli w tym wszystkim, co wyróżnia człowieka ze świata natury. Tę bazową duchowość autor niniejszego artykułu proponuje nazywać duchowością antropogeniczną, gdyż ma swe źródło (genezę) w naturze ludzkiej i dlatego jest przed-miotem zainteresowania nauk o człowieku. W zależności od tego, ku czemu człowiek transcenduje, można mówić o różnych rodzajach duchowości. Jednym z nich jest duchowość religijna, najczęściej kojarzona z tym pojęciem. Interesują się nią nauki teologiczne właściwe dla danej religii. Szczególną postacią duchowości antropogenicznej w aspekcie przedmiotowym (doktrynalnym) jest duchowość chrześcijańska. Ma ona charakter nadprzyrodzony i dlatego w tym aspekcie nie jest redukowalna do jakichkolwiek innych form duchowości. Jednak z punktu widzenia podmiotowego pozostaje ona duchowością antropogeniczną i dlatego zajmują się nią także inne nauki, w tym psychologia, pedagogika i socjologia.
Słowa kluczowe: duchowość antropogeniczna, duchowość, autotranscendencja, Jan Paweł II, dusza i ciało
Dostęp WWW: http://katalog.nukat.edu.pl/lib/item?id=chamo:4900310&fromLocationLink=false&theme=nukat