Zasada pomocniczości w edukacji medialnej
[The Subsidiarity Principle in Media Education]
Artykuł nierecenzowany w wydawnictwie zbiorowymMiejsce: Sandomierz
Rok wydania: 2011
Tytuł publikacji: Człowiek i rodzina w przestrzeni medialnej
Redaktorzy: Jarosław Jęczeń
Strony od-do: 253-260
Streszczenie: Możemy mówić o strukturach, które nie służą wychowaniu młodego pokolenia, o strukturach, które w odpowiednich proporcjach, na zasadzie pomocniczości służą rodzinie, nie pozbawiając jej własnych kompetencji i w końcu możemy mówić o szczególnej relacji, jaka istnieje pomiędzy rodziną a Kościołem. Tę szczególną relację wskazują słowa bł. Jana Pawła II w encyklice Redemtor hominis, iż człowiek jest drogą Kościoła. Rodzina jest drogą Kościoła. Ona – rodzina w komunii z Kościołem ma uczestniczyć w doświadczeniu ziemskiego pielgrzymowania (Adhortacja Apostolska Familiaris consortio, n. 65). Komunia – to nowe, bogatsze oblicze zasady pomocniczości. Uwzględnia ona godność człowieka płynącą z faktu, iż został on stworzony na obraz i podobieństwo Boże, że ma w sobie nie tylko potrzebę komunikacji międzyludzkiej, ale także ludzko-boskiej. Pozostając jednak przy kluczu, jakim jest owa zasada pomocniczości, możemy zapytać na ile rodzina jest świadoma wsparcia, jakie może otrzymać ze strony Kościoła (także w zakresie wychowania do mass mediów), na ile jest świadoma faktu, iż jest kościołem domowym; albowiem pewnych inicjatyw i obowiązków nie zastąpi Kościół. Uznane musi być szczególne miejsce, które na mocy łaski sakramentalnej należy się posłannictwu małżonków i rodzin chrześcijańskich (Familiaris consortio, n. 71). Z drugiej strony możemy pytać, jakie są działania Kościoła, który w nowej kulturze komputerów może szybciej informować świat o swoim credo i wyjaśniać swe stanowisko wobec każdego problemu czy wydarzenia. Może też – jak pisał w roku 1990 Jan Paweł II w Orędziu na Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu pt. Orędzie chrześcijańskie w erze komputerów – „wyraźniej słyszeć głos opinii publicznej i prowadzić nieustanny dialog z otaczającym go światem, angażując się dzięki temu jeszcze aktywniej we wspólne poszukiwanie rozwiązań dla licznych, palących problemów ludzkości”. Możemy pytać, co Kościół może ofiarować rodzinie, nie tylko rodzinie chrześcijańskiej, ale każdej rodzinie, jak zachęca Jan Paweł II w adhortacji Familiaris consortio; jakie inicjatywy duszpasterskie i edukacyjne podejmuje w tym kierunku, by rodzina czuła się mocna wewnętrznie a w konsekwencji czuła, że czas rodziny to naprawdę czas nadziei dla przyszłości i Kościoła i cywilizacji. W edukację medialną winny czuć się zaangażowane wszystkie podmioty czy struktury wyższego i niższego rzędu wspomniane w niniejszej refleksji. Wszyscy też powinni dołożyć starań, aby w środkach społecznego przekazu coraz częściej dostrzegać nie zagrożenie, lecz dar osobowy, czyli dar od osoby (nadawcy, wychowawcy) dla osoby (odbiorcy, wychowanka), który ma służyć integralnemu rozwojowi osoby . Będzie to możliwe, jeśli podmioty te odnajdą swoją misję w oparciu o kategorię osoby i wspólnoty ludzkiej oraz w oparciu o zasadę pomocniczości .
Słowa kluczowe: Zasada pomocniczości, edukacja medialna
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Jarosław Jęczeń",
title = "Zasada pomocniczości w edukacji medialnej",
journal = "",
year = "2011",
pages = "253-260"
}
Cytowanie w formacie APA:
Jęczeń, J. (2011). Zasada pomocniczości w edukacji medialnej. , 253-260.