Weryfikacja racji ustanowienia urzędu Obrońcy stałego w kontekście trudności jego praktycznych zastosowań
[Veryfying of the Reason for Establishment of the Stable Defender in the Context of the Difficulty of Its Practical Application]
Artykuł naukowy w czasopiśmie recenzowanyCzasopismo: Prawo, Administracja, Kościół (ISSN: 1644-9924)
Rok wydania: 2003
Strony od-do: 63-80
Streszczenie: Kościół, szczególnie po Soborze Watykańskim II, wśród uprawnień przysługujących poszczególnym grupom wiernych na pierwszym miejscu stawia fundamentalne uprawnienia przysługujące wszystkim christifideles. Jednym z nich jest naturalne prawo strony biorącej udział w procesie do korzystania z pomocy prawnej w dochodzeniu swoich uprawnień. Jego praktyczna realizacja następuje poprzez przyznanie stronom w procesie kanonicznym możności korzystania z prawnej obrony procesowej. Na tym tle jawi się zasadnicza rola adwokata jako znawcy prawa kanonicznego, dopuszczonego do udziału w procesie, który służy stronie radą i pouczeniem oraz broni jej interesów przez przytaczanie odpowiednich przepisów prawnych oraz naprowadzanie faktów. Występując w sądzie obok stron, nie zaś w ich zastępstwie, pomaga im i towarzyszy, będąc rzecznikiem ich interesu. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku w kan. 1490 zaleca, aby w każdym trybunale kościelnym – jeśli jest to możliwe – byli ustanowieni stali obrońcy, otrzymujący wynagrodzenie od samego trybunału, którzy pełniliby zadania adwokata lub pełnomocnika, służąc pomocą stronom procesowym, przede wszystkim w sprawach małżeńskich. Różne i ważne są motywy, które przemawiają za potrzebą ustanowienia urzędu obrońcy stałego przy trybunałach kościelnych. Pierwszym z nich jest posługa, jaką Kościół ofiaruje za pośrednictwem obrońcy stałego, tej części Ludu Bożego, która ma potrzebę skorzystania ze sprawiedliwości tegoż Kościoła. Urząd adwokata stałego daje większe gwarancje w dotarciu do prawdy obiektywnej, pozwala na łatwiejsze spełnienie wymogu terminowości procesu oraz zapewnia równy dostęp do sprawiedliwości, niezależnie od stanu posiadania stron procesowych poprzez obniżenie wysokości kosztów procesowych spraw. Istnieją dwa nurty krytyki pod adresem nowej instytucji adwokata stałego. Pierwszy z nich dotyczy należytego zabezpieczenia prawa do obrony strony procesowej. Innymi słowy, prawo to nie byłoby dostatecznie zabezpieczone przez adwokata stałego, ponieważ jest on członkiem trybunału, czyli w ścisłym kontakcie z sędzią i taka sytuacja tworzyłaby pewną formę wzajemnej zależności tak moralnej jak psychologicznej między nimi ze szkodą dla obrony praw strony procesowej. Inny zarzut stawiany pod adresem urzędu obrońcy stałego to ryzyko wymieszania różnych funkcji wśród członków trybunału. I w jednym i w drugim przypadku krytyka jest skierowana nie przeciw przepisowi prawa, lecz przeciw jego praktycznemu zastosowaniu. Jeśli więc mogą się pojawić niekorzyści o których wyżej, nie są one skutkiem niewłaściwego sformułowania normy, lecz raczej niewłaściwej jej aplikacji i nieprawidłowych relacji między różnymi członkami trybunału.
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Artur Miziński",
title = "Weryfikacja racji ustanowienia urzędu Obrońcy stałego w kontekście trudności jego praktycznych zastosowań ",
journal = "Prawo, Administracja, Kościół",
year = "2003",
pages = "63-80"
}
Cytowanie w formacie APA:
Miziński, A. (2003). Weryfikacja racji ustanowienia urzędu Obrońcy stałego w kontekście trudności jego praktycznych zastosowań . Prawo, Administracja, Kościół, 63-80.