What Is Needed Is Concentration, Inner Silence and Willingness to Listen. Koji Kamoji in Creative Dialogue with Polish Artists
Artykuł naukowy w wydawnictwie zbiorowym recenzowanyNazwa konferencji: międzynarodowa polsko-japońska konferencja „Jikihitsu”. Sygnatura Artysty. Obecność tradycji japońskiej we współczesnej sztuce polskiej
Miejsce: Warszawa - Toruń
Rok wydania: 2019
Tytuł publikacji: Poland–Japan. Contemporary Art and Artistic Relations
Redaktorzy: Magdalena Durda-Dmitruk
Strony od-do: 43-52
Streszczenie: Zastanawiając się nad kwestią obecności kultury japońskiej we współczesnej sztuce polskiej, nie sposób pominąć osoby Kojego Kamojego. Artysta urodzony w Tokio, mieszkający już 60 lat w Polsce, jest w tym kontekście twórcą szczególnym i osobnym. Z jednej strony deklaruje, że nie czuje się Polakiem, bo urodził się w Japonii. Z drugiej zaś, zdążył wrosnąć w polskie środowisko artystyczne i nieraz reprezentował Polskę podczas zbiorowych wystaw za granicą „Japonia versus Polska, Azja versus Europa. Przez całe moje artystyczne życie próbuję rozwiązywać ten problem” – mówi Kamoji. To, w jaki sposób się to dzieje, a zatem jak kształtuje się indywidualność twórcza między tradycją sztuki i kultury Dalekiego Wschodu a wpływami europejskimi, jest zagadnieniem bardzo ciekawym. Chciałabym jednakże spojrzeć na jego twórczość z nieco innej perspektywy – jako zjawisko transkulturowe, ale rozpatrywane poprzez dialog, jaki artysta nawiązuje z konkretnymi polskimi twórcami. Bez wątpienia przynależy on do polskiej kultury i dlatego można wskazać w ramach tej przynależności związki z artystami co najmniej dwóch generacji. Mam tu na myśli Henryka Stażewskiego, Edwarda Krasińskiego, Włodzimierza Borowskiego. Mówił o tym m.in. Wiesław Borowski, który z bliska obserwował drogę artystyczną Kamojego. Orientalna wrażliwość Kamojego wpisała się, poprzez relacje z twórczością polskich artystów, trwale w kontekst naszej sztuki, wpływając oczyszczająco i wzbogacająco na jej obraz. Interesują mnie wzajemne wpływy i artystyczne przyjaźnie, z których zrodziła się ta artystyczna wartość. Na przykładzie kilku realizacji, takich jak Niebieski pasek i cień (2004), Basho (1988), Dno Nieba (1994), Koji Kamoji, Edward Krasiński, Henryk Stażewski (1988), będę analizować, jak współczesny twórca, jakim jest Kamoji, sięga po duchowość i estetykę japońską, a czyni to, przerabiając na sobie między innymi „lekcję Stażewskiego”. To właśnie w tym dialogu Kamojego z polskimi artystami dostrzegam szczególny wymiar procesu odkrywania Europy (i Polski) przez Japonię, i odwrotnie – odkrywania Japonii przez Polskę.
Dostęp WWW: http://tako.biz.pl/p,672,polandjapan-contemporary-art-and-artistic-relations.html
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Anna Dzierżyc-Horniak",
title = "What Is Needed Is Concentration, Inner Silence and Willingness to Listen. Koji Kamoji in Creative Dialogue with Polish Artists",
journal = "",
year = "2019",
pages = "43-52"
}
Cytowanie w formacie APA:
Dzierżyc-Horniak, A. (2019). What Is Needed Is Concentration, Inner Silence and Willingness to Listen. Koji Kamoji in Creative Dialogue with Polish Artists. , 43-52.