Podstęp i zwodzenie przeciwnika w sztuce wojennej średniowiecza. Teoria i praktyka
[Strategy of deception and deception of the opponent in the art of war of the Middle Ages. Theory and practice]

Artykuł naukowy w wydawnictwie zbiorowym recenzowany

Nazwa konferencji: Przekaz informacji o wojnie i na wojnie. Z dziejów wojskowości polskiej i powszechnej
Miejsce: Lublin
Rok wydania: 2019
Tytuł publikacji: Przekaz informacji o wojnie i na wojnie. Z dziejów wojskowości polskiej i powszechnej
Redaktorzy: Andrzej Niewiński
Strony od-do: 53-76
Streszczenie: Artykuł analizuje wykorzystanie zaskoczenia i oszustwa jako istotnej części średniowiecznej wojny. Oszustwo na wojnie wiązało się z dezinformacją i fałszywym przedstawieniem rzeczywistości w odniesieniu do wielkości armii, jej rozmieszczenia i planów strategicznych. Podstępy były kluczowe jako środek do uzyskania przewagi nad wrogiem poprzez zasadzki, pułapki, nocne ataki. Wysyłano szpiegów i zwiadowców w celu zebrania ważnych informacji o działaniach i przygotowaniach przeciwnika. Na polu bitwy manewr udawanego odwrotu był dobrze znany i szeroko stosowany przez różne wojska. Średniowieczni kronikarze informują o wszelkiego rodzaju sztuczkach, których celem jest oszukanie i przechytrzenie wroga. Średniowieczni teoretycy wojskowi również rozwinęli sztukę podstępów - Leo VI napisał w swojej Taktyce, jak przeprowadzać ataki z zaskoczenia i radzić sobie z nimi, a Christine de Pisan w swojej Księdze czynów zbrojnych i rycerstwie czerpała z traktatów Wegetiusza i Frontinusa, często przy tym konsultując z kadrą dowódców wojskowych w średniowieczu.



Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Andrzej Niewiński",
title = "Podstęp i zwodzenie przeciwnika w sztuce wojennej średniowiecza. Teoria i praktyka",
journal = "",
year = "2019",
pages = "53-76"
}

Cytowanie w formacie APA:
Niewiński, A. (2019). Podstęp i zwodzenie przeciwnika w sztuce wojennej średniowiecza. Teoria i praktyka. , 53-76.