Ewangelizacja kultur przez inkulturację
[Evangelization of the cultures through inculturation]
Artykuł naukowy w czasopiśmie recenzowanyCzasopismo: NURT SVD (ISSN: 1233-9717)
Rok wydania: 2004
Tom: 38
Numer czasopisma: 4
Strony od-do: 75-109
Streszczenie: Kościół od początku aż po dzień dzisiejszy zawsze rozumiał swoją misję w ten sposób, że ona współdziała w zakresie pedagogicznym, służebnym (diakonijnym) i politycznym przy wznoszeniu ludzkiego świata i pokojowego współżycia ludzi. Służba wobec chorych nigdy nie ograniczyła się tylko do własnych wyznawców. Stanowi ona niezależny wymiar w misyjnym działaniu Kościoła. Na globie ziemskim żyje wiele narodów, które tworzą własne kultury, jako dorobek pokoleń. Jest to dorobek elementów materialnych i duchowych. Kultura jako całość stanowi dla członków każdego społeczeństwa niezbędny przewodnik we wszystkich sprawach życiowych. Bez niej nie mogliby skutecznie funkcjonować ani oni, ani społeczeństwo. Społeczeństwa utrwalają się, ucząc jednostki w każdym pokoleniu wzorów kulturowych wiążących się z tymi pozycjami społecznymi, które maja one zająć. Bez kultury nie byłoby możliwe ani istnienie systemów społecznych ludzkiego rodzaju, ani przystosowanie się nowych członków grup do życia w nich. Przez inkulturację Kościół staje się bardziej zrozumiałym znakiem tego, czym jest, i coraz odpowiedniejszym narzędziem misji. Przepowiadanie Ewangelii i konkretne stosowanie jej pierwiastków do codziennego życia chrześcijan, potrzebuje ciągłej wymiany ze światem aktualnej kultury. Jan Paweł II naucza, że kultura jest właściwym sposobem istnienia i bytowania człowieka. Kultura jest tym, przez co człowiek jako człowiek staje się bardziej człowiekiem: bardziej «jest». Na tym także opiera się owo kapitalne rozróżnienie pomiędzy tym, czym człowiek jest, a tym co posiada, pomiędzy «być» a «posiadać». Kultura zawsze pozostaje w istotnym i koniecznym związku z tym, czym (raczej: kim) człowiek «jest» natomiast związek jej z tym, co człowiek «ma» (posiada), jest nie tylko wtórny, ale i całkowicie względny. Wszystko, co człowiek «ma» (posiada), o tyle jest ważne dla kultury, o tyle jest kulturotwórcze, o ile człowiek poprzez to, co posiada, może równocześnie pełniej «być» jako człowiek, pełniej stawać się człowiekiem we wszystkich właściwych dla człowieczeństwa wymiarach swego bytowania. Ogólnie kulturę, można określić jako sposób istnienia człowieka, który może przetrwać o tyle, o ile uczestniczy w określonej kulturze. Kultura w swym pierwotnym łacińskim rozumieniu to „uprawa” polegająca na przekształcaniu naturalnego bytu przyrody i człowieka w stan praktycznie użyteczny, a moralnie i intelektualnie pozytywny. Artykuł jest podzielony zasadniczo na dwa segmenty. Pierwszy porusza kwestię kultury i jej szczegółowego wyjaśnienia. Drugi mówi o inkulturacji jako metodzie ewangelizacji we współczesnym Kościele. Ewangelizacja kultury jest dla Kościoła nakazem zawsze aktualnym. Ta sama ewangelizacja ubogaca kulturę, jeśli ci, którzy Orędzie ewangeliczne głoszą, posiadają umiejętność szacunku dla kultury z którą się stykają i mają w niej na nowo zaistnieć. Struktura artykułu składa się z kilku części: 1. Wprowadzenie; 2. Pojęcie kultury; 3. Religijność w kulturze; 4. Aspekt kulturowy kultury osobistej; 5. Kultura jako podłoże działalności ewangelizacyjnej Kościoła; 6. Inkulturacja jako metoda ewangelizacji; 7. Ewangelizacja kultury i kultur świata; 8. Prawodawca kościelny o inkulturacji; 9. Podsumowanie.
Słowa kluczowe: Ewangelizacja, Kościół, Inkulturacja, Prawo Kanoniczne
Cytowanie w formacie Bibtex:
@article{1,
author = "Sylwester Kasprzak and ",
title = "Ewangelizacja kultur przez inkulturację",
journal = "NURT SVD",
year = "2004",
number = "4",
pages = "75-109"
}
Cytowanie w formacie APA:
Kasprzak, S. and (2004). Ewangelizacja kultur przez inkulturację. NURT SVD, 4, 75-109.